Ik ben twee en ik zeg nee

Peuterland 

Het is inmiddels alweer april en ik ben alweer 8 maanden au pair. Niet te geloven dat het zo snel gaat! Charlotte is inmiddels van een baby een echte toddler geworden en is enorm gegroeid in de tijd dat ik hier ben. 

Augustus '14

Februari '15

Oktober '14

Haar mama vraagt me vaak of het moeilijker of juist makkelijker is geworden om voor haar te zorgen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee, elke leeftijd heeft zo z'n eigen voor- en nadelen. Toen ik hier in augustus kwam kon ze bijvoorbeeld nog niet zo ver lopen en op zich is het wel handig nu ze zelf helemaal naar het strand kan lopen (en weer terug als je geluk hebt). Het nadeel daarvan is weer dat ze nu echt HEEL snel is en als je heel even niet kijkt, staat mevrouw al beneden in de keuken terwijl je zelf nog boven bent-en dit is geen klein huis kan ik u meedelen.

Nee ik weet niet wat makkelijker is, een kind van een jaar en 4 maand of een kind van 2. Maar ik weet wel wat leuker is! Een kind van 2, absoluut! Ze leren zo snel en zijn adorable- EN DAT WETEN ZE OOK. Als er onbekende mensen bij zijn, schiet Charlotte in haar cute-mode en doet ze alsof ze verlegen is omdat ze weet dat mensen dan om haar gaan lachen. Het is zo grappig om te zien dat ze alles wel door hebben, maar grote komedie spelen. Zo ook als ze iets doet wat niet mag en je kijkt haar aan. Ze blijft dan doorgaan met waar ze mee bezig is en zegt 'sorry' met een grote grijns op haar gezichtje. Daar kan niemand tegenop hoor! :) zelfs ik zwicht voor die smile..
Dat smilen is namelijk veel beter dan het janken en krijsen wat peuters echt heel vaak doen. Zomaar. Of omdat iets net niet gaat zoals zij het willen. En dan niet een beetje huilen, maar echt krijsen als een dier in doodsnood net zolang tot je ze geeft wat ze willen. Gelukkig wordt dat wel minder en gooit ze zichzelf niet meer op de grond (lees: de oude stenen vloer in de keuken. dat geeft me toch n klap).

Twee weken geleden was Charlotte jarig en de hele dag zijn we in de weer geweest met haar, haar cadeautjes en de gasten die langskwamen om het te vieren. Ik heb dus de hele dag met duizend kinderen rondgedanst, super! 

 Cadeautjes uitpakken is natuurlijk helemaal een feest voor zo'n kleintje! En als je 4 siblings en een au pair hebt en iedereen een groot cadeau  heeft gehaald, weet je niet meer waar je kijken moet. Cadeau uitpakken-2 seconden bekijken-weggooien-nieuw cadeau.

Je schrijft eigenlijk nooit iets over jezelf Aline. Wat voer jij eigenlijk uit in Engeland? Alles wat je schrijft, gaat over Charlotte of de andere kinderen.
Well op het moment is het weer hier zo slecht en de situatie in het gezin zo druk dat ik een beetje thuis opgesloten zit, dus mijn leven draait vooral om de kids, ik heb afgelopen tijd echt meer dan 14 uur per dag met de kids doorgebracht. I don't mind :) Ik hou van ze en ze geven enorm veel liefde terug. 

Laatst ging ik naar town met de 13 year old en de 6 year old, de laatste stond helemaal te springen omdat we haar meenamen en omdat we met de TREIN gingen en omdat ik een JOJO voor haar haalde en een HOT CHOCOLATE. Het is zo grappig om met haar te shoppen, want ze gedraagt zich als je persoonlijke styliste 'I think this will look good on you, Aline' Op de terugweg hadden we dan de trein gemist en ze was helemaal in paniek 'WHAT ARE WE GONNA DO? ARE WE STUCK HERE?' Ik heb dan als troost haar nagels maar gelakt terwijl we wachtten op haar papa die ons kwam ophalen en ze heeft nog 4 uur gegiecheld omdat ik haar nagels buiten had gelakt waar iedereen het kon zien. 

De laatste week was een enorm drukke week omdat de host mama in het buitenland zat dus ik had alle kids onder mn hoede en moest ineens alle kleine ruzietjes en dingen op gaan lossen. Ik voel me echt oud nu! Vooral heel verantwoordelijk..
Wat soms voor stressvolle situaties zorgt.
Het strand hier (oké ik kan er geen goede foto van vinden dus ik zal het proberen te omschrijven) is: zand, 100 meter keien, zand en dan zee. Vorige week was het wel 12 graden hier (dus SUPER warm) (mensen zwommen in zee, I kid you not, they did) en de 2 yo, 6yo, 13 yo en ik gingen naar het strand. We waren de keien overgestoken en waren zandkastelen aan het bouwen en elkaar nat gooien en alles heel leuk. Tot ik merkte dat het vloed werd, want de strook met keien liep vol water. En dan duurt het nog maar 10 minuten voor het hele strand weg is dus ik begon iedereen aan te sporen hun schoenen aan te doen en alles. Maar de 6yo had bedacht dat ze haar schoenen niet aan wilde omdat ze nat waren..5 minuten later stond er al een flinke laag water op de keien en het is super gevaarlijk om over die dingen te lopen als ze nat zijn want je breekt zo je nek..maar mevrouw was nog steeds bezig met haar sokken..Dat zijn van die momenten waarop ik in mezelf lichtelijk begin te flippen..Op zich had ik er niet veel zin in om te moeten zwemmen met 2 kinders. Met mijn zeer tactische opmerking dat ze kon kiezen, verzuipen of haar schoenen aantrekken heb ik het dan toch gered om 7 minuten na het begin van de vloed haar schoenen aan te krijgen en konden we eindelijk die keien oversteken. Dat was het moment waarop ik meteen mn dreigement weer terug wou nemen, want mevrouw stond stil op de keien en durfde niet meer te lopen 'WE'RE GONNA DIE, WE'RE GONNA DIE WEEEEEEEEEEH WE ARE GONNA DIEEEEEE' Daar loop je dan, met je lange laarzen en je lange broek...over spekgladde keien...bijna kniehoog water..met een tweejarige op je arm die niet wil blijven zitten en een zesjarige aan je andere arm die constant uitglijdt en jou bijna meetrekt het water in..EN DIE OOK NOG EENS LOOPT TE SCHREEUWEN. Ah en denk maar niet dat iemand je helpt in je struggle :p Iedereen stond mooi toe te kijken hoe ik daar liep te ploeteren en niemand steekt een hand uit..Oh well x) We hebben het nog overleefd allemaal en achteraf heb ik er heel hard om gelachen en zijn we on bare feet naar huis gelopen :')
Mijn laarzen kan ik weggooien en mn broek is n beetje gebleekt, maar ik heb weer iets waar ik later om kan lachen! 

Dingen die ik geleerd heb in Engeland (en over/van Engelsen)....

-Bibberen als ik mensen thee zie drinken. Vooral omdat ze er sloten melk in gooien. Brr! Ik vond het al ranzig, maar dit slaat echt alles. O en van dat stereotype dat je altijd leert op school over theedrinkende Britten is werkelijk geen woord gelogen: ze doen niet anders!

-Hele gesprekken met mensen voeren van wie ik de naam niet eens weet. Ik heb mezelf getraind om van iedereen met wie ik praat 1 ding te onthouden voor future conversation. Iedereen weet natuurlijk dat ik de Nederlandse au pair ben, maar ik moet 100 namen en verhalen onthouden.

-Jam eten. Engelsen smeren dat werkelijk overal op! En als ik zeg overal op, bedoel ik ook..OVERAL OP! Op brood, toast, pannenkoeken, cake, taart, koek, crepes, muffins, donuts. OVERAL OP.

-Met bejaarden omgaan. Ik werd altijd zenuwachtig van ruimtes vol bejaarden, maar sinds ik naar hun koffie ochtend ga, kan ik het goed met ze vinden. Ik word alleen nog zenuwachtig als ze hun hele levensverhaal aan me gaan vertellen en uiteindelijk bij een overleden dierbare uitkomen en in tranen hun verhaal doen terwijl ze mijn arm vasthouden. Het zijn zulke liefjes!

-Enorm beleefd zijn. Klinkt misschien alsof ik geen opvoeding heb gehad, maar al krijg je de beste opvoeding van de wereld je haalt het nog steeds niet bij de Britten qua beleefdheid. Voorbeelden van die overdreven beleefdheid:

1. Minstens 3 keer sorry zeggen als je langs iemand wil die eigenlijk gewoon pal in de weg staat. 'Excuse me, sir. Sorry. Sorry for bothering you but can I just..Thank you, sorry again!' Daar dan ook het meest beleefde antwoord mogelijk op terug krijgen 'Oh sorry, that's okay, I don't mind, sorry, no it's okay I'm fine, sorry'

Terwijl ik eigenlijk denk: Man je ziet toch dat je in de weg staat en je hoort me toch al 3 keer kuchen (Nog zo'n habit die vrij Brits is maar die ik van mezelf al bezit. Enorm awkward eerst een uur achter iemand blijven staan omdat je bijna niet durft te vragen of hij even aan de kant wil gaan, want stel je voor dat je hem lastigvalt) En terwijl hij eigenlijk denkt: Oké oké oké oké ga er maar langs ik stap wel even opzij, jeez.

2. Die keer dat ik plat op mijn gezicht viel op het station en iemand me overeind hielp, hoorde ik mezelf ook zeggen: 'Sorry, no no I'm okay! I'm okay, sorry. Sorry' En misschien lijkt dit nu overdreven, maar dit zijn nog weinig sorry's in vergelijking met de sorry's die ik naar mn hoofd krijg on a daily basis.

3. Ah en dan heb ik het nog niet gehad over alle 'Thank you's' Want die zijn ook niet van de lucht! Je bedankt iemand als hij vraagt hoe het met je gaat. Niet eens bij wijze van spreken. Gewoon echt doen! 'I'm fine, thank you, how are you?' Zo doe je dat. En niet anders, want dan vragen ze het nooit meer omdat je ongelofelijk onbeleefd en rude tegen ze gesproken hebt.

4. 'Please' en 'Thank you' gaan eigenlijk hand in hand..Ik denk dat de gemiddelde Engelse die woorden minstens 40 keer per dag gebruikt.

-Mensen in Cumbria (County) zeggen 'Are you alright? ' in plaats van 'How are you?' Ik heb serieus een paar weken gedacht dat ik er ziek uitzag omdat iedereen me dat bleef vragen. Tot ik het een keer aan mn host family vroeg en ze me uitlegden dat dat hier normaal is en dat ik gewoon dezelfde vraag weer terug kan stellen.


-Britten houden van Doctor Who! Het zit in hun systeem en het is een schande dat ik er nog nooit iets van gekeken heb. Ze snappen me niet en vragen zich af of ik van een andere planeet kom (letterlijk).

-Hetzelfde geldt voor Harry Potter. Kijk het als je in de gunst van de Britten wil liggen.

-Nog zo'n stereotype: British people love to queue. Het is helemaal waar en ik ben er stiekem wel een beetje jaloers op. Zelfs bij McDonald's staan er rechte rijen en wacht iedereen netjes op z'n beurt!

-Als we toch met stereotypes bezig zijn, zal ik er nog een paar opnoemen die gewoon waar zijn: *Britten zijn sarcastisch, allemaal.
*Ze kunnen werkelijk geen andere talen spreken (En de mensen hier schamen zich soms t.o.v. mij omdat ik zo goed Engels kan spreken..Alles valt te leren peeps)
*Ze houden zich aan de regels. Uit angst voor social embarassment. Dat is het ergste wat je als Brit kan overkomen (wat dat betreft pas ik best bij ze)
*Ze klagen inderdaad de hele dag over het weer, maar dat doen Nederlanders ook dus dat telt niet.

-Je moet in Engeland toestemming vragen als je iemands hond wil aaien anders zijn ze vreselijk offended. No kidding ik heb dit meerdere keren geprobeerd en het er zelfs met iemand over gehad, omdat ik het een vreemd verschijnsel vond. Ze gaf me gelijk en lachte me heel hard uit omdat ik het punt niet snapte. Natuurlijk raak je andermans hond niet zomaar aan, Aline. Hoe kan je nu denken dat het wel mag?

-Zwaar ontbijt eten. Ik mag dan bij Amerikanen wonen en Amerikaanse ontbijtjes eten i.p.v. Engelse (which is a good thing want de Engelse ontbijtjes zijn serieus vies, vet en..ugh) maar na 5 maanden ligt het altijd nog als een steen op m'n maag. It's getting better tho.

-Met mes en vork eten! (Zonder ze continu weer van hand te verwisselen)

-Het Amerikaans accent zo goed onder de knie krijgen dat onbekenden altijd eerst vragen of ik uit Amerika kom (en een of ander funny Amerikaans accent heb). Win!

-Je legt heel, heel, heel veel woorden neer als je heel aardig probeert te onderhandelen met kinderen.

-Amerikanen kunnen beter tegen grapjes dan Britten

-Ik ben best direct ben in speach..Ik zag mezelf niet per se zo maar vergeleken bij Engelsen ben je dat al heel snel. Ik ben geen grote fan van het sugarcoaten van elke mening die ik geef, maar ik begin het te leren..Voor m'n eigen bestwil.

-Fietsen in Engeland is om je dood vragen! En niet alleen omdat je links moet fietsen (en over elke bocht na moet denken omdat je ze andersom moet nemen voor je idee) maar ook omdat ze fietsers hier gewoon haten. Ze rijden je liever van de weg af dan dat ze even wat langzamer langs je rijden. Leve Nederland waar ik kan fietsen zonder doodsangsten uit te staan!

-Engelsen, of het nu Britten of Amerikanen zijn, houden allemaal van Nederland. Al zijn ze er nog nooit geweest, ze hebben allemaal een vreemde fascinatie voor Nederland en willen er een keer naartoe.

-Dit is echt waar:

















Dit was weer mijn vrij ongestructureerde informatiebom voor vandaag..
Nog 2.5 maandje te gaan hier en dan kom ik alweer terug naar Nederland voor de zomer om daarna door te verhuizen naar België. Het is heel gek om te bedenken dat ik hier alweer zo snel wegga net nu ik zo'n leuke band heb opgebouwd met iedereen hier in het gezin. Soms haten ze me als ik de strenge au pair moet uithangen, maar toch komen ze altijd weer bij me knuffelen en ik wil er helemaal nog niet aan denken om straks 'byebye see you later' te moeten zeggen.
Aan de andere kant heb ik echt wel weer zin om naar Nederland te gaan en dan door naar Belgium. Gewoon weer iets nieuws, weer iets anders. Iets wat ik, net als het au pair zijn, echt super graag wil en ook ga proberen vol te houden.

Aan alle mensen die dachten dat ik het hier nog geen 3 maanden vol zou houden, I proved you wrong ;) Ik ben er nog steeds en ik heb nog geen moment spijt gehad van m'n keuze!
Alleen heel soms als ik mopper op het weer. Vooral de afgelopen week, want het is hier max. 12 graden geweest en dan ben ik wel jaloers op de 18, 22 en warmer die jullie hebben. Ik hoop dat er nog wat mooi weer overblijft voor in juli!

Adios!

Komkommertijdopvullingmetplaatjes

My own little parrot(s)

Een ding is zeker: als je met kinderen werkt, moet je heel goed op je woorden letten! Waar de 21 maanden jonge peuter random woordjes nazegt, babbelt de 6 jaar oude zus alles wat je zegt door naar haar moeder. Het is dan ook heel dom om tegen een van de oudere kinderen te zeggen 'What's with your mom today? She's nuts! I mean...in the best sense of the word' Het kind van 6 pikt alleen de 'she's nuts' op en zegt dat vervolgens tegen haar mama. Ik heb er niks meer van gehoord dus ik heb nog hoop dat de mama het niet geloofde.

Het is wel heel grappig om de kleine het woord 'AAP' te horen schreeuwen nadat je haar hebt uitgemaakt voor aapje. Weet jij wat ze bedoelt Aline? Ik heb geen idee hoor. Ik leer haar helemaal geen Nederlands! Zo zegt ze bijvoorbeeld ook geen 'fiets' en 'paard' en al helemaal geen 'zakdoek' en als iets misgaat zegt ze ook geen 'fedorieeeee'. Nee. Doet ze niet.

Little monkey
Het na-apen is misschien nog wel grappiger dan het napraten. Het is hilarisch om een kindje van 20 maand met een bakblik te zien lopen onder luid geschreeuw: 'HOT HOT' En uiteraard bedenkt ze dan ook nog zelf dat ze haar ovenwanten aan moet doen.
Ik sta natuurlijk bekend als de selfiekoningin (je moet wat he als mensen je zo vaak snappen) en ik wou het nooit toegeven. Maar als zo'n pinikindje je ineens staat na te doen met je eigen telefoon, begin je je toch wel af te vragen HOE erg het eigenlijk is. Want ze apen echt alleen maar dingen na die heel vaak of toch regelmatig gebeuren. Herhaling is de kracht van de reclame-idee.
En zo zijn er nog wel meer dingen van mezelf die ik in haar gedrag terugzie. Eigenlijk bizar hoeveel invloed je dus op zo'n kind hebt als volwassene. Zo zag ze me laatst mijn sandwich met mes en vork eten en nu wil ze per se een mes en een vork bij haar broodjes anders eet ze ze gewoon niet. Het zijn misschien maar kleine dingen, maar het is grappig om al die kleine veranderingen in haar gedrag op te merken. Je moet je ergens mee bezig houden hè de hele dag.

Kerstvakantie
Ik heb bovenstaand stukje ooit al geschreven, maar nooit afgemaakt. Nu komt er een ander stukje bij, want ook de vakantie hoort bij het aupairleven toch?
Nu moet je weten dat ik treinen in het buitenland écht haat en al helemaal hier in Cumbria, want zelfs mijn host family verstaat de omroepdingetjes in die treinen niet, dus ik stap altijd maar op goed geluk uit. Maar op een of andere manier ging mijn 4.5 uur durende treinreis naar Manchester Airport helemaal goed. Sterker nog: ik heb nog nooit zo chique gereisd! Handig als je host family je treinreis betaalt en een eersteklas ticket voor je boekt. De conducteur heeft wel 3 keer mn kaartje bekeken, waarschijnlijk omdat ik niet op een eersteklas reiziger lijk -die zijn voornamelijk grijs-.
En dan kom je aan op zo'n vliegveld..Drie keer raden! Jawohl daar is het al: ik HAAT vliegvelden. Het zijn vreselijke plekken! Overal lopen kleffe stellen, zenuwachtige mensen, jankende kinderen met gestreste ouders die tegen ze schreeuwen, politiehonden die op een of andere manier altijd tegen mij aan springen ook al zijn ze nog zo goed getraind. (en dan denken ze dus meteen dat je een smokkelaar bent) Somehow heb ik met duizend omwegen de Terminal gevonden die ik moest hebben (en blijkbaar een of ander mannetje dat al drie keer over mijn trolley gestruikeld was ook) en kon het security-gedoe beginnen.  Op een of andere manier kan ik altijd pas weer ademhalen als ik eenmaal in het goede vliegtuig zit. En dan hoop je nog dat je niet neerstort, maar hé mn vliegangst is al bijna helemaal overwonnen! Jahoe! Alleen dit keer hoopte ik wel een beetje héél héél hard dat ik niet neer zou storten, want op de luchthaven stond mien lieve boyfriend me op te wachten (met donuts. en cola. en chips. en zichzelf. hohoho :D) Dan na wat tijd doorgebracht te hebben met die meneer weer door naar huis met de trein.. met de nodige vertraging (NS ik heb je gemist!) Ik had al in de familie WhatsApp groep gezegd dat ik kroketten wou eten en ik was nog geen half uur thuis of mn broer en schoonzus kwamen al aan met de kroketten voor me! Bliss! Mijn Kerstvakantie bestond eigenlijk verder vooral uit veel gezelligheid, verjaardagen, eten, lieve mensen en natuurlijk moet ik hierbij mn tantezeggertjes speciaal vermelden. Wat zijn ze gegroeid! Ik miste die schatjes echt het meest van iedereen :)
En dan moest ik weer terug naar Engeland! Byebye Holland! See you in the Summer! Op de dag dat ik ging vliegen, kreeg ik een mailtje van mijn host family over mijn kamer die afgebrand was..ook was ik heerlijk ziek en werd ik er bij security weer uitgepikt voor een speciale controle ofzo met 3 security-mensen die duizend vragen stelde waar mijn zieke hoofd echt niet naar stond :') Op een of andere manier hebben ze me weer laten gaan en duizelde ik naar mn gate. Eenmaal in Engeland aangekomen ging er natuurlijk vanalles mis met het vliegtuig en het landen en er was geen trap dus we konden het vliegtuig niet uit en de bagage werd te laat aangeleverd en toen werkte de bagageband ook nog eens niet, maar verder heb ik nooit stress op mn reizen die tot op de minuut gepland zijn met dure treinkaartjes die betaald zijn door anderen enzo. Gelukkig heb ik de laatste trein dan nog gehaald en ben ik wonder boven wonder bij het overstappen random in de goede trein gaan zitten (ik wist weer eens niet naar welk spoor ik moest). Ja. Mijn leven. Zó goed gepland :P

Back in BEAUTIFUL England
En nu zit ik hier alweer een paar weekjes heel gezellig in het mooie St Bees!
Ze waren heel happy me weer terug te zien en op een of andere manier is de jongste nu helemaal niet meer bij me weg te slaan (behalve als haar mama in de buurt is uiteraard). Ook de oudjes waar ik elke donderdag taart mee eet hadden me gemist, echt heel schattig! Ik ben inmiddels ook weer helemaal naar het Engels overgeschakeld, want de eerste week praatte ik nog rustig Nederlands tegen iedereen zonder het door te hebben. Of ik nog bijzondere dingen gedaan heb de laatste tijd? Nee. haha. tis komkommertijd in mn leven. Kijk maar naar mn uitgebreide blabla over die treinen, dat was echt niet nodig geweest maarja je wil toch iets schrijven he. Nee ik zit hier gewoon wel prima en ga vaker naar de bioscoop dan goed voor me is (en eet daar ook meer popcorn dan goed voor me is) Ik enjoy life gewoon :) Met alle kinders om me heen! De twee oudste meiden met wie ik naar de bios kan en kan shoppen, de 10-yo boy die me elke ochtend wakker komt maken door gewoon 'mijn kamer' binnen te stormen omdat ie er weer iets nodig heeft (oeh en die me voetbalplaatjes geeft, omdat hij denkt dat ik een voetbalgenie ben..de waarheid is dat ik meer voetbaltweets dan normale tweets in mn timeline heb en daardoor veel namen aan een club kan koppelen), de 6yo girl en de toddler die me elke dag knuffelen tot ik geen adem meer kan halen. Genieten!
Mijn verjaardag is uitgebreid gevierd met mn favorite dinner, taart en (dure) cadeaus! Ik heb echt helemaal niets te klagen :D

Ennnnn ik hoor iemand krijsen vanuit haar bedje. Doeg peeeeeps!

Nog wat random foto's omdat ik geen zin heb ze tussen de tekst te prutsen, huppaaa (lazybones) :

Eindelijk le boyfriend weer zien na 4 maand!

Happyyyy!

Hello St Bees! 

Cutie!

Bij de au pair in bed zitten is cool want die heeft 2 telefoons én een laptop woohoo

Amicaaaaa :D

(:

Is kinder tv echt zo vreselijk? Pop in, en het mooie aan St Bees

Kinder tv

Wat doe je als een peuter grumpy is? Dan laat je haar geweldige tv-shows zien. We bezitten hier over een uitgebreide collectie dvd's van de  favoriete tv-shows van de 1.5 year old. Nu is 1 aflevering per dag kijken niet te erg, maar ik heb inmiddels alle dvd's minstens 10 keer gezien. Mijn grootste schrik is 'Peppa Pig'. Als je daar een uur naar gekeken hebt, wil je echt in je bed kruipen en er nooit meer uit komen. 

Peppa Pig family

Voor degenen die dit geweldige programma niet kennen, zal ik een korte beschrijving geven. Het gaat dus over de Piggy family: Peppa Pig, George, Mommy Pig& Daddy Pig. Als je eenmaal over de ergernis heen bent dat ze om de 2 zinnen knorren, ga je op andere dingen letten. Bijvoorbeeld het eeuwige gehuil van George, Peppa die bij alles wat ze doet zegt 'I'm very good at....', Daddy Pig die bij alles wat hij doet zegt 'I'm a bit of an expert at...' en Mommy Pig die dan altijd overdreven lacht en 'Silly Daddy Pig' roept. Zie je wat hier gebeurt? Ik ken het al zo goed dat ik het in mijn hoofd helemaal ben gaan analyseren. Ik weet dat het voor 'pre-school' kinderen is gemaakt, maar als zelfs een 6-jarige kan zien dat de verhalen enorm onrealistisch zijn, krijg je toch wel zo je twijfels. Voorbeelden? O genoeg, maar ik zal er maar 2 noemen: Je laat je teddybeer in het vliegtuig liggen? Geen probleem de politie houdt je onderweg aan en geeft je je beer terug. Je komt een bij een autoverhuur-stal? Dan vragen ze of je eieren, bloemen of een radio wil kopen voor ze snappen dat je een auto wil huren.

Nu heb ik geleerd dat je altijd iets positiefs tegenover het negatieve moet stellen dus dat zal ik maar even doen. Peppa Pig is hét middel bij uitstek om kinderen rustig te krijgen als ze grumpy/huilerig zijn. Het werkt bij de peuter en ook bij de 6-jarige. O en stiekem kijken de andere kinderen ook gewoon mee, maar dat geven ze niet toe. De wereld van Peppa Pig is ergens ook wel makkelijk en simpel. En het is 1 van de tv-shows die nog lekker 'normaal' is gebleven. En met 'normaal' bedoel ik dat het lijkt op wat vroeger op tv was. Tegenwoordig is kinder tv echt niet meer leuk om naar te kijken! Alles moet zo 'groots' en 'nieuwerwets' zijn tegenwoordig, maar Peppa Pig's enige moderne device is de 'sat-nav' in de auto. Ja, ik vind dat leuk. 

Als Peppa Pig niet werkt hebben we altijd nog 'Barney'. Dit beest:

https://www.youtube.com/watch?v=GjbR9rHI9Vw

Ja dat liedje komt er zo uit rollen als je de naam Barney noemt. En eigenlijk nog veel meer liedjes. Barney is dus een (of ander vreemdsoortig dinosaurus-geval) knuffel en de kinderen denken dat hij echt bestaat en dan wordt hij ineens huge en komt hij tot leven. Ofzo. Het is mij niet volledig duidelijk hoe dat werkt, maar het is creepy. Voor Barney geldt: als je er een uur naar gekeken hebt, vallen je tanden uit je mond zo zoet is het. Ik ken inmiddels alle liedjes en ga daar mijn familie mateloos mee ergeren in de twee weken die ik in Nederland ga doorbrengen in December. Ik zing niets anders meer!
Wat vind je dan zo erg aan Barney Aline? Well, het legt zóveel de nadruk op het aanleren van goede dingen (how to be a friend) dat het té zoet wordt en je er alleen nog maar sarcastisch op kan reageren. 

Ben ik de enige die deze programma's vreselijk vindt? Gelukkig niet! Mijn host mama heeft er net zo'n hekel aan als ik en ik heb op Peutergroep ook eindelijk een mama gevonden die het verschrikkelijk vindt! Die is zelfs zo ver gegaan dat ze haar kinderen geen tv meer wil laten kijken. 'Seriously Aline, what if they start talking like that? I can't allow them to watch that anymore.' I'm not alone. En dan maakt het niet uit dat er daar nog 25 moeders (en kinderen) zitten die het allemaal gewéldig vinden.. Wij snappen elkaar!

Pop in
De wekelijkse 'pop in' in een kleine 'hall' naast de kerk is eigenlijk een beetje de bejaardenclub van het dorp. Maar zo mag ik het absoluut niet noemen natuurlijk, dat is grof en je moet altijd eerbied hebben voor grijze haren. Wat ik dan op zo'n 'pop in' doe? Taart eten vooral. Verder probeer ik antwoord te geven op de vragen waar die oudjes me mee bestoken zonder dat ze het doorhebben. Ze vragen je echt het hemd van het lijf en zo gauw ze doorhebben dat je uit Nederland komen, praten ze alleen nog maar over Corrie ten Boom en Anne Frank huizen. En toch vind ik het heel leuk om daarheen te gaan! Waar in Nederland alle oude mensen een hekel aan mij hebben omdat ik zulke 'donkere ogen' heb (echt waar hoor!) zijn ze hier allemaal gek op me. Vandaag kwam een oud vrouwtje mijn host mama nog even vertellen dat ze vorige week met me gepraat had en dat ik zo'n 'sweetheart' ben, hoe schattig is dat? Het moet ook wel een hilarisch beeld zijn: een zaal vol bejaarden en dan één 19-jarige met een peuter op schoot er tussen. Volgens een man daar is het 'very heroic' van me om daar heen te gaan want zoals hij zegt: 'You're just sitting here among the old people every week..I hate old people' De enige reden waarom hij ze niet mag is omdat het zo'n gekakel is daar en hij zo doof als een kanon is, maar sommige mensen nemen zijn beledigingen serieus en toen werd het bijna een fight als ik niet tussenbeide was gekomen. Ja, oude mensen worden gerust weer een beetje kinderlijk en gelukkig ben ik inmiddels getraind om met kinderen om te gaan.

Het mooie aan St Bees
Blijkbaar is St Bees 1 van de beste plaatsen om te leven in Engeland. (
http://www.bbc.co.uk/news/business-28918709) Ja ik moest dat nog even met jullie delen want ik word hier doodgegooid met die informatie. Maar  wat is er nu zo mooi aan St Bees? Als je het aan de inwoners van het dorp zelf vraagt, zeggen de meeste dat het hier gewoon heel veilig is. Kinderen kunnen zelf van school naar huis lopen en criminaliteit is er bijna niet. (Ik wou die mensen vertellen dat ik mijn kind niet alleen naar huis zou laten lopen langs de spoorwegovergang, maar wie ben ik he.) Maar naast die dingen, is er dan nog iets mooi aan St Bees? Het blijft verdacht stil. En dan zegt iemand dat er vast nog wel meer goede dingen zullen zijn, maar dat ze die niet zien door de regen. Ik vond dat best raar om te horen want zó vaak regent het hier nu ook weer niet. Toen ik over dit deel van Engeland las, dacht ik minstens dat ik zou verzuipen en elke dag tot mn knieën door het water zou moeten lopen buiten. Het weer is hier eigenlijk net als in Nederland, alleen áls het regent dan regent het ook goed hard. Maar zien die mensen dan zelf niet hoe mooi hun dorp eigenlijk is? De heuvels die altijd in een soort nevel gehuld zijn en waar de zon 's ochtends zo mooi opkomt? De zee waar de zon zo prachtig ondergaat? Oké de zon gaat net iets te vroeg onder tegenwoordig (tussen 15 en 16u 's middags) maar het is echt prachtig om naar te kijken. Ik sta dan ook nog altijd voor het raam als de zon ondergaat. Om jullie even te laten zien dat ik niet zomaar wat verzin, hier een paar onbewerkte foto's die ik met mijn gsm (en door het raam) gemaakt heb, dus in het echt is het nog veel mooier!

Vanochtend vroeg

En ja, soms heb je dagen waarop het er om 15u 's middags zo uitziet:

Maar dat neem je dan toch gewoon voor lief?

mooi he die reflectie van mij ;)

Volgende keer meer hersenspinsels. En dan leg ik beter uit waarom St Bees nu eigenlijk zo mooi is, hoewel ik denk dat jullie het aan de foto's ook al wel kunnen zien.

Laters! Groetjes uit St Bees.

Ps: Ik moest nog iets goeds over Barney zeggen, komt ie dan: https://www.youtube.com/watch?v=KmpMO2dJQ6Q als ik dit liedje zing, komt deze mevrouw mij meteen knuffelen en kusjes geven! <3

Lang verhaal. Oorbellen, birthdays, dagjes uit en indoor playgrounds

Joehoeeeeeee!!
Het is weer storytimeee

Vooraf even dit: Deze blog gaat heel klagerig klinken. Maar als ik 'klaag' bedoel ik dat altijd grappig naar mezelf. Ja leg dat maar eens uit. Ik heb soms van die 'IK HEB EEN HEEL ZWAAR LEVEEEEEEEEEEEEN' momenten en lach mezelf daarna keihard uit. That's it!

Na de fail van vorige keren is het eindelijk gelukt! Ik heb mn second lobe piercing! :D
Met mijn 12-jarige au pair 'zusje' naar town gegaan to get it done -ik moet echt stoppen met dat Engels tussendoor I know- Al zwaaiend met mijn paspoort kwam ik de shop binnen gehuppeld omdat hetzelfde mens er weer stond. Ze herkende me blijkbaar nog en was nogal verbaasd dat ik toch écht 19, almost 20 ben -nadat ze 5 minuten mn paspoort had bestudeerd omdat ik volgens haar niet echt op de foto leek-

Goed. Toen mocht ik dus op de grote stoel voor het raam zitten en een heel formulier invullen blabla 1000 vragen beantwoorden blabla. Uiteindelijk de vraag 'are you nervous? you look nervous?' Als ze nou gewoon die oorbellen meteen erin geschoten had was ik ook niet nervous geweest maar mevrouw moest zo nodig een lolly halen zodat ik niet flauw zou vallen. Au pair zusje was zo leuk geweest om te vertellen dat zij flauwviel na het schieten van haar oorbellen en dat ik dat ook deed toen ik 12 was. Confession time: ik viel inderdaad flauw toen ik 12 was. Ik was een watje. 

En alsof ze me nog niet genoeg beledigd had met mn paspoort de vorige keer zegt t mens tegen me:
'Oh dear you have to tell me when you're feeling like you're gonna faint, because I don't think I can see that...Your complexion is just..strange! Did you know that you have yellow undertones? Is one of your parents Asian?' Uhm nope :')
Uiteindelijk moest au pair sis op een stoel naast me gezet worden met een lolly en een nat doekje tegen haar hoofd, omdat ze helemaal wit wegtrok terwijl er nog niks gebeurd was. Dus terwijl zij trillend naast me zit en mijn hand vasthoudt -omdat ZIJ bang was dus- ging mevrouw piercer een oorbel schieten. Daarna vond ze het nodig een pauze in te lassen zodat ik even kon 'wennen' en vertelde ze mij waar zij zelf nog meer piercings had zitten -naast de neus, lip, tong en wenkbrauwpiercing en de 9 oorbellen in haar oor die ze me al had laten zien- en hoe het voelt als je een navelpiercing of lippiercing krijgt. Ja dat is nog es een smart move.

Uiteindelijk duurde die hele grap langer dan een half uur en was ik een soort showpaard op die grote stoel daar. Geweldig. Maaaaaar ik heb nu wel mn second lobe piercing en mn oren zitten er nog aan :D 

Op naar het tweede geweldige verhaaltje! De birthdays..
In de paar weken dat ik hier ben heb ik al 3 verjaardagen meegemaakt en maandag is nummertje 4 jarig. Helemaal leuk hoor, maar als je mensen nog maar een paar weken kent is het best moeilijk om cadeautjes te shoppen. Helemaal als je Aline heet. Voor host mama was het niet zo'n enorm probleem, toen was ik toch ziek en heeft haar host papa mijn cadeau gehaald. Voor 6 year old was het ook niet al te moeilijk aangezien zij alles leuk vindt wat roze of glitter-princessy-achtig is. Maar shop maar eens cadeautjes voor meiden die 13 en 16 worden! Spaar me!
Nu is er iets wat nog erger is dan cadeautjes shoppen en dat is.... een 'kinderverjaardagsfeestje' houden. Voor een kind van 6. Met haar 7 hypere vriendjes en vriendinnetjes. Host mama en ik hebben 2.5 uur overleefd met die kids en dat willen we nu op een t-shirt hebben..Ze waren 2 minuten binnen en er renden 3 kids boven rond, 1 in de kelder, 2 op zolder en de anderen klommen door het raam naar buiten.. En dan kan je daar mooi achteraan rennen met een half wakkere en huilende 1.5-year old op je arm..En als je dacht dat die kids ook maar 1 seconde naar je zullen luisteren heb je het ook goed mis. Ze willen voor alles wat je ze verbiedt een reden en als je geen reden wil geven gaan ze gewoon door. KOM OP JULLIE ZIJN VIJF.ZES. Toen ik zo oud was begon ik al te huilen als een volwassene grote ogen opzette maar hey vroeger was alles beter :P

Verrassend genoeg was het enige wat geen gezeur/rommel/drama/gehuil/gevechten opleverde het maken van de pizza's..dus dat was gunstig..dachten we..Ik wil niet eens alle details typen want dan krijgen jullie een hekel aan kinderen die jullie niet eens kennen, maar ik snap niet hoe 5-jarige kinders zo bizar vervelend kunnen zijn..Een klein idee van 'the party': Elke keer als au pair kindje iets zei, werd haar Amerikaanse accent nagedaan door die vriendjes van haar. Een meisje wenste geen taart en vroeg of we voor haar niks anders hadden. Toen we nee zeiden keerde ze het bord met haar taart om op het vloerkleed en liep de kamer uit. Toen ze terugkwam wenste ze fruitsap in plaats van lemonade en toen ze dat niet mocht rende ze naar buiten. Vervolgens slaat hetzelfde kind 2 jongens in elkaar, molesteert 3 toys van de kids hier, trekt andere kinderen van de schommel af en dacht dat ze mij ook wel even kon slaan zonder dat ik er wat van zou zeggen. Weer een ander kind schopt een voetbal in het gezicht van de 1.5 year old en vindt dat zo'n leuk spel dat ik hem uiteindelijk bijna aan zn haren naar binnen moest slepen. Dat kind krijgt weer ruzie met de vechtersbaas van de club. Je gaat buiten spelletjes doen met ze en ze zeggen ijskoud dat ze geen zin hebben in spelletjes. Een meisje jat het verjaardagscadeau van 6 year old en rent ermee weg. Grote miserie. Oh dear ik was zo blij toen na 2 uur de eerste ouders op kwamen dagen! En dan blijken de meest rustige en aardige mensen die je hier gezien hebt de ouders te zijn van de grootste donderstralen..en vragen ze aan je of hun kids zich gedragen hebben. 'Welleuhhh...It was fine yeaahhhh! they had so much fun!' 

Ik weet in ieder geval 1 ding..Als alle kids tegenwoordig zo zijn, schrap ik 'juf worden' definitely van mn lijstje af. Ik moet er niet aan denken om langer dan een half uur met 20 van die duuveltjes opgescheept te zitten..Hoewel ze oooooook best leuk zijn. Ja. Kinderen zijn leuk. Maar deze niet. Ongelofelijk. Ik kan er nog niet over uit :P Normaal heb ik nog wel wat gezag bij kids, maar dit sloeg echt alles..

Deze week is het half term dus we gingen 3 dagen naar Newcastle. Nouja..dat was het plan.
We hebben de peuter 2.5 uur lang stil kunnen houden in de auto, dat is pluspunt 1!
Na de eerste dag in een stadje net buiten Newcastle (kathedralen bekijken, kinderen die te moe zijn om nog te kunnen lopen, je kent het wel) hebben we heerlijk gegeten in een restaurant en dat ging wonderbaarlijk goed (lees: viel in de smaak bij ALLE 5 de kids. dat is iets unieks. daar moet je van genieten! Pluspunt 2!) Daarna eindelijk naar het hotel..Ik deelde mijn kamer met (bijna) 16-jarige, 13-jarige en 6-jarige. Groot feest! Vanaf 20u 's avonds zaten we muisstil in het donker omdat 6-jarige moest slapen, het was bloedheet in de kamer, ik werd verkouden van de airco, de vloer was nog zachter dan het bed en ik lag op een tweepersoonsbed met iemand die steeds mijn kussen jatte. En dan moet je na een nacht zonder slaap om 7.00u kindershows op tv gaan kijken met 6-jarige die de hele nacht wél heeft liggen snurken. Oh ik heb genoten, dat begrijp je wel! 'Gelukkig' hadden de hostmama en papa ook niet geslapen en gingen we diezelfde dag nog naar huis.

Op de weg naar huis gingen we nog even langs een indoor playground voor de kids omdat ze toch 'uit' waren..ze moesten er toch iets aan hebben :)
Dus oké indoor playground it is. Nu ben ik vaker met de jongste naar zo'n plek geweest en dat was echt geweldig! Die kids weten van gekheid niet waar ze moeten beginnen zo groot is dat. Maar ga maar eens in de vakantie naar zo'n plek! Wohoho! als je nog niet doof was, werd je het wel na 5 minuten daar. Maar de kids vonden het leuk, dus dan doe je maar een beetje mee. Host papa had me gefilmd in de go karts, jammergenoeg kan ik jullie mijn excitement niet tonen! (Lees: ik zat opgevouwen in zo'n autootje dat niet vooruitging en ik keek alsof ik het heel leuk vond).

Wat ik me afvraag nu ik dit lees, is of het nu echt allemaal zo dramatisch was of dat mijn beschrijving dramatisch is omdat ik tussen Amerikanen woon en die nou eenmaal de neiging hebben iets dramatischer te zijn dan wij, nuchtere Hollanders. Een random bedenking. Ik denk 50/50 eigenlijk. Heb tegenwoordig de neiging om heerlijk in het Engels te dramaqueenen over dingen die ik eigenlijk helemaal niet zo erg vind..Het is aanstekelijk denk ik. Uiteindelijk heb ik best lol gehad op dat verjaardagsfeestje namelijk! :) En het tripje naar Newcastle was ook niet het ergste wat me ooit is overkomen, want ik heb de beste donut ever gegeten.
En verder blijf ik grote fan van Engeland, de omgeving hier, zelfs het feit dat er altijd mist op de toppen van de heuvels hangt is awesome (lekker spooky voor Halloween ook).

(Ik haat het ook dat er nooit een lijn in mijn verhalen zit. Dit is gewoon mijn hoofd. Wen er maar aan! Ik loop er al 19 jaar mee rond.)

Laterrrrr!

Secret club, American, Insulted

Joehoeee!!
Nu ik eindelijk mijn laptop aan de praat gekregen heb kan ik nog meer blabla-verhaaltjes voor jullie typen :) Dat blabla komt omdat mn hoofd erg druk is op het moment (door alle nieuwe indrukken) en dan ratel ik echt zomaar door zonder enige verhaallijn! Sorry!

Beach Playground

De vraag die ik het meest krijg is hoe mijn dagen als au pair eruitzien. Eigenlijk zijn mijn dagen best relaxed! Ik heb echt heel veel geluk gehad met mijn host family en hoef alleen maar op de kindjes te passen en hoef niks in het huishouden te doen. Mijn werkdag begint om 9.30 's ochtends als het mooi weer is (als het regent om 8.30 want dan gaat de 1yo niet mee met de mama om de 5yo naar school te brengen). Als het mooi weer is neem ik de kleine mee naar de beach playground (zie foto)waar ze zich zelf een uur kan vermaken :)
Dan gaan we weer naar huis en probeer ik haar tevreden te houden tot 12u: lunch time!
Amerikaanse lunch. Peanutbutter and Jelly Sandwich that is. Ik haat jam én pindakaas, maar ik moet toegeven dat de combinatie nog niet eens zo vreselijk is als ik dacht (ja je eet soms zonder te denken met t kind mee, ik zou het niet vrijwillig proberen :P)

Amerikanen....

Om 13u is het naptime en brengt de mama haar meestal naar haar bedje..Ik heb dan vrij tot 15u (ik zei toch dat het relaxed was) en van 15u tot 17.30u let ik op de 1yo en de 5yo, meestal helpen de oudere kids mij daar ook nog bij dus dat is gewoon fun timeeee! De avonden zijn helemaal voor mezelf, maar ik mag ook altijd beneden zitten bij de familie als ze film gaan kijken ofzo :) ze hebben me er graag bij dus dat is erg leuk!



Storytime: 

Vorige week moest ik voor het eerst de 5-year old van school halen..Dus ik loop 10 minuten heuvel op  -ja het is echt nog best steil- met een kinderwagen -bizar charmant gezicht is dat...- om dat kind op te halen. Ze komt naar buiten, rent me voorbij en staat om haar moeder te roepen. Iedereen weet dat ik de au pair ben dus ik kom daar aan rennen met 1-year old op mn arm -die net heeft ontdekt hoe ze zichzelf los kan maken uit haar buggy- 'Hé hé tis oké ik kom je ophalen! kom maar mee!'. Ja grappig Aline. Wat denk je nou zelf? Als het kind haar mama wil, gaat ze echt niet met jou mee. Intussen begint er ook nog een random iemand tegen me te praten.. 'Ahhhhh and you're from America???' Nee mevrouw, ik kom uit Nederland. 'No way! oh wow your English teacher must have been American!' Nee mevrouw, dat was hij niet maar om de lieve vrede zeg ik maar ja en ren achter de 5-year old aan die de heuvel al af begint te rennen. En net als ik haar rustig aan mn hand heb, bedenkt ze zich dat het 'sweeties-day' is en ik snoep voor haar moet kopen. Ja lieve schat! Ik heb geen geld bij me! Krijsen, gillen, schreeuwen..en daar sta je dan met je goede gedrag. En bij elk woord wat je zegt, krijg je: 'DON'T TALK TO ME! I AM NOT TALKING TO YOU I AM NOT TALKING TO YOU!!!' Wat op zich best hilarisch is, alleen kijkt iedereen je aan alsof je de vreselijkste babysitter bent die bestaat..En dan moet je streng zijn. Moi, Aline, streng...tegen kinderen. Gelukkig kan ik best goed toneelspelen! Ben je 3 minuten thuis, is het hele probleem vergeten en hoor je bij haar secret club en mag je haar candy hebben. Ja. Haar. Candy. Mevrouw had dus gewoon nog snoep thuis en ze wilde het uiteindelijk niet eens :') Het is grappig hoe kids zo van dramaqueens in sweet princesses veranderen!


Wat ook grappig is...
Ik ben me daar toch beledigd vorige week door een mevrouw in de Claire's! Ik ging voor een tweede oorbel en ik kon 's ochtends m'n paspoort niet vinden, maar goed je kan altijd proberen dacht ik. (Ja ik ben ook nog iemand die eraan denkt om een paspoort mee te nemen naar zoiets..vond dat al heel wat). Eindelijk had ik de moed verzameld om die krengen te laten schieten, want ik wil het al heel lang. Dus ik stap de Claire's binnen met 12yo au pair kind en we leggen uit wat we willen. vraagt die vrouw 'Sorry, you have to be 16 to get your ears pierced and you look a little bit too young. How old are you, love?'
Dus ik 'I'm 19!'
Zij: 'Oh sorry I don't think you look like 19, do you have your ID on you? '
Ik: 'No I'm sorry. I know I look younger, people always tell me that'
Zij: 'Well I don't think you look like 16 as well, I think you're younger. You know my daughter is 18 and she looks younger than her age, but you look even younger! Maybe you can come back later with your parents. Byebye!'
En dan moet je die walk of shame uit de winkel lopen terwijl iedereen je aankijkt zo van: oooooohhh je hebt gelooooogennn over je leeftijd! shame on you!
Ja awesome! Ik was echt in staat om aan random strangers te vragen hoe oud ze dachten dat ik was. Gunst. Nou weet ik dat ik er jonger uitzie dan 19, maar 15 is ook wel weer een beetje overdreven. Oh well. Volgende week nog maar eens proberen!

En we proberen nog meer volgende week! Structuur krijgen in dit geblabla! :) Ooit gaat het lukken! Ooit :)

Laterrr!